Ik ben opgegroeid in een gezin met een vader, een moederfiguur en een broer. Op papier leek het een normaal gezin, maar in werkelijkheid stonden we niet erg dichtbij elkaar. Vaak waren er spanningen en problemen, waardoor ik het gevoel had er nooit echt bij te horen.

Op school werd het leven niet makkelijker. Jarenlang werd ik hevig gepest – zowel fysiek als psychisch.
Deze ervaringen hebben diepe sporen achtergelaten. Toch had ik het geluk dat ik een paar goede vrienden had die me door die tijd hielpen. Bovendien concentreerde ik me vooral op leren.
Leren werd een toevluchtsoord voor me, een manier om me af te leiden en rust te vinden.
Ik ontdekte ook dammen en schaken voor mezelf, en de logica en strategie in die spellen boden me structuur die in het dagelijks leven vaak ontbrak.

Op zestiende werd bij me een lichte vorm van autisme gediagnosticeerd. Voor sommigen klinkt dat misschien als een nadeel, maar voor mij was het een opluchting. Het verklaarde waarom ik dacht en voelde zoals ik deed.
Belangrijker nog: ik zie het als een voordeel, omdat het me meer logische inzichten en structuur geeft dan veel mensen die ik ken.

Op negentienjarige leeftijd werd ik dakloos. Het gebrek aan steun uit mijn omgeving speelde daarbij een grote rol. Het was een ongelooflijk moeilijke tijd, maar zelfs toen weigerde ik op te geven.
Na vier weken vond ik een baan, en met het verdiende geld kon ik een onderkomen betalen. Vanaf dat moment begon ik mijn leven stap voor stap weer op te bouwen.

Wat ik daaruit heb geleerd, is dat opgeven voor mij nooit een optie is.
Ik moet vechten voor mijn eigen waarde en overleving. Ik heb geleerd mezelf op de eerste plaats te zetten – niet uit egoïsme, maar omdat het nodig is. Als je niet van jezelf houdt, kun je ook niet echt van anderen houden.

Mijn leven was nooit gemakkelijk, maar het heeft me sterker gemaakt.
Elke tegenslag heeft me gevormd tot de persoon die ik vandaag ben: iemand die altijd doorgaat, ongeacht hoe zwaar het wordt.