Terugkijken op de jaren

Wanneer ik vandaag terugkijk op die jaren, zie ik ze vanuit een ander perspectief.
Destijds leken ze eindeloze duisternis, een wereld zonder lichtpuntjes waarin elke dag een strijd was om te overleven.
Maar vanuit mijn huidige blik besef ik pas hoeveel kracht het kostte om gewoon door te gaan.
Ik zie nu dat de zestienjarige jongen, die alles wilde beëindigen, tegelijkertijd de jongen was die bleef vechten, die bleef ademhalen, zelfs als het leven ondraaglijk zwaar voelde.

Ik zie dat de zeventienjarige, die zich emotioneel afsluitend en verstijfd voelde, ook degene was die leerde door te zetten, die manieren vond om te overleven, om zichzelf te beschermen, en langzaam stukje bij beetje een innerlijke veerkracht opbouwde.

Niets daarvan was makkelijk.
Niets daarvan had mogen gebeuren.
Het was onrechtvaardig, pijnlijk en hartverscheurend.
Toch besef ik nu dat juist deze ervaringen mij hebben gevormd tot de persoon die ik vandaag ben.
Ze hebben me geleerd om empathie te voelen voor anderen die worstelen, om stil te staan bij het onzichtbare lijden van mensen en om nooit iemand te beoordelen op wat aan de oppervlakte zichtbaar is.

Want vaak zijn de zwaarste gevechten diegenen die niemand ziet.
De strijd die in stilte wordt gevoerd, de wonden die je niet kunt aanraken, de nachten vol angst en eenzaamheid – dat alles blijft onzichtbaar voor de buitenwereld, maar het vormt de kern van wie iemand werkelijk is.

Nu begrijp ik dat elk moment van pijn, elke minuut van wanhoop, me iets heeft geleerd: over kracht, over volharding, over het vinden van licht zelfs in de diepste duisternis.
En die lessen dragen me nog steeds, elke dag opnieuw. Ze herinneren me eraan dat overleven, hoe zwaar ook, geen zwakte is, maar een bewijs van moed.
Dat zelfs in de meest troebele momenten van het leven, veerkracht mogelijk is.

Door terug te kijken, kan ik niet alleen de pijn erkennen, maar ook de kracht zien die in mij is gegroeid.
De kracht die me leert dat het leven, hoe moeilijk ook, het waard is om geleefd te worden, en dat de menselijkheid van ons allen vaak verborgen zit achter maskers van stilte, angst en doorzettingsvermogen.