Het uitschakelen van de pijn

Toen ik zeventien werd, ontwikkelde ik een mechanisme om te overleven – een manier om te blijven bestaan, maar die tegelijkertijd mijn gevangenschap werd: ik leerde mijn gevoelens uit te schakelen. Op dat moment leek bijna elk gevoel dat ik had negatief: angst, schaamte, verdriet, woede.

Eén voor één leerde ik ze te onderdrukken, ze als het ware op slot te zetten. Het was een manier om mezelf te beschermen tegen de constante stormen die in mijn binnenwereld woedden.

Van buiten leek het misschien alsof ik functioneerde.
Ik ging naar school, sprak met vrienden, lachte soms zelfs. Maar van binnen was ik verdoofd. Ik stond mezelf niet meer toe vreugde te voelen, omdat vreugde altijd zo vluchtig leek te zijn.
Ik stond mezelf niet toe verdriet te ervaren, omdat verdriet me volledig kon overspoelen.
Ik stond mezelf niet toe hoop te koesteren, omdat hoop al te vaak werd verwoest.

Wat ik toen nog niet wist, was dat deze jaren diepe littekens hadden achtergelaten: een posttraumatische stressstoornis (PTSS).
Het misbruik, het pesten, het gebrek aan steun hadden zich zo diep in mijn innerlijke wereld gegrift dat ik de gevolgen nog jarenlang met me meedroeg – ook wanneer ik dacht dat ik het allemaal achter me had gelaten.

Het uitschakelen van mijn gevoelens werd zowel mijn schild als mijn gevangenis. Het beschermde me tegen de onmiddellijke pijn, maar het maakte het leven tegelijkertijd leeg en kil. Ik voelde geen echte vreugde, geen diepe liefde, geen oprechte verbondenheid. Alles werd neutraal, gedempt, alsof ik door een dikke laag glas naar de wereld keek.

Toch, ondanks deze emotionele verstarring, bleef er iets diep vanbinnen branden – een stille vonk van overlevingskracht. Die vonk was zwak, vaak bijna niet te voelen, maar het hield me op de been.
Het was de wetenschap dat, hoe zwaar alles ook was, ik nog steeds ademde, nog steeds bestond, en dat ik misschien, ooit, weer zou kunnen leren voelen.

Die jaren van emotionele verdoving leidden uiteindelijk tot een groter inzicht: dat overleven soms betekent dat je jezelf beschermt door te verharden, maar dat echte kracht ook het lef vraagt om die muren weer af te breken.
Het was het begin van een lange reis van heling, een reis waarin ik langzaam leerde dat mijn gevoelens, hoe pijnlijk ook, niet mijn vijanden waren, maar mijn gidsen naar herstel en innerlijke vrijheid.