De jaren op de middelbare school

Op twaalfjarige leeftijd begon ik aan de secundaire school, het middelbaar in België – een plek waar ik hoopte eindelijk een plek te vinden, ergens bij te horen, mezelf te kunnen zijn. Maar die hoop werd al snel deprimerend werkelijkheid.
Het pesten dat mij al vanaf jonge leeftijd achtervolgde, werd agressiever en genadelozer. Scherpe woorden veranderden in harde klappen, heimelijke spot werd openlijke vernedering.

Ik voelde me machteloos, kwetsbaar en totaal onzichtbaar in een wereld die geen oog leek te hebben voor mijn pijn.

Naarmate de jaren verstreken, escaleerde de geweldsspiraal.
Op mijn zestiende overkwam mij iets wat ik niemand toewens: misbruik op een jongensschool.
Het trauma raakte niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn ziel. Het gevoel van dagelijkse vernedering, de angst en de diepe wonden die mijn waardigheid en veiligheid ondermijnden, drukten zwaar op mijn jonge bestaan.

Deze ervaring liet littekens achter die niemand kon zien, maar die me nog decennialang zouden volgen – een constante herinnering aan wat ik had moeten doorstaan.

Thuis vond ik geen toevlucht. Mijn moeder leek mijn waarde uitsluitend te meten aan cijfers en schoolprestaties. Gevoelens, pijn of mijn mentale welzijn leken volkomen irrelevant.
Als ik troost zocht, stuitte ik op oordeel; als ik zorg nodig had, voelde ik alleen maar druk en verwachtingen.

Ik voelde me eenzaam, gevangen tussen de harde muren van school en de emotionele leegte thuis.

Toch, midden in deze duisternis, begon ik een innerlijke kracht te ontdekken die ik niet eerder kende. Ik leerde overleven, veerkracht opbouwen en kleine momenten van betekenis vinden – zoals het zorgen voor jongere kinderen of het ontwikkelen van een innerlijke stem die zei: “Je bent sterker dan je denkt.”
Het waren deze kleine, stille overwinningen die me hielpen te beseffen dat anders zijn geen zwakte is, maar juist een bron van veerkracht en uniekheid.

Deze jaren, hoe pijnlijk ook, hebben me gevormd. Ze hebben mij geleerd dat zelfs in de diepste eenzaamheid en het grootste onrecht, een mens kracht kan vinden die niemand kan nemen.
En die kracht, die veerkracht, heeft mijn reis naar wie ik vandaag ben mogelijk gemaakt.