Mijn eerste kinderervaring: Het begin van mijn reis

Ik werd in 1987 geboren in een gezin dat aan de buitenkant misschien normaal leek, een gewoon arbeidersgezin.
Maar achter die voordeur was het leven niet altijd eenvoudig. Mijn ouders werkten hard, vaak uitgeput van hun veeleisende banen, terwijl mijn broer en ik het huis vulden met het chaotische lawaai van de kindertijd.

Omdat mijn ouders vaak afwezig waren, waren het mijn grootouders die mijn vroege jaren vormgaven.
Hun huis werd mijn toevluchtsoord, een plek van veiligheid en onvoorwaardelijke liefde.
Daar leerde ik mijn eerste lessen over geduld, vriendelijkheid en zorg voor anderen.

Op zesjarige leeftijd begon ik aan school, zoals ieder kind. Maar al snel merkte ik dat ik anders was. Ik raakte snel afgeleid, zat vaak te dagdromen en kon moeilijk stilzitten. De term die men ervoor gebruikte was ADHD, maar voor mij voelde het gewoon alsof ik niet helemaal in de wereld van de anderen paste. Anders zijn betekende vaak niet gezien worden, een gemakkelijke prooi voor pesterijen. Ik werd het kind dat opviel zonder het te willen, het kind dat het doelwit werd van spot en misverstanden.

Gelukkig vond ik een vriend die me begreep. Die vriendschap gaf me lucht, een moment van acceptatie in een tijd vol onzekerheid. Toch bleef de boodschap hangen: “Je hoort er niet helemaal bij, jezelf zijn is niet genoeg.”

Toen ik rond mijn tiende groeide en ook lichamelijk moeite kreeg met mijn snelle veranderingen, leek het leven nog zwaarder. Toch vond ik een onverwachte manier om betekenis te geven aan mijn dagen: ik hielp de jongere kinderen op school. Tijdens de pauzes zorgde ik voor de kleuters, keek of ze veilig waren, en zorgde dat niemand zich alleen voelde.

In dat kleine, zorgzame gebaar vond ik een gevoel van doel. Voor het eerst voelde ik dat ik iets kon betekenen in een wereld waarin ik me vaak onbegrepen en buitenstaander had gevoeld. Het was het begin van mijn reis – een reis van ontdekken, veerkracht en langzaam leren dat anders zijn ook een kracht kan zijn.